Οι φυσικοί κίνδυνοι και οι φυσικές καταστροφές ήταν ανέκαθεν συνυφασμένες με την Γεωργία, μιας και οι καλλιέργειες ως επί το πλείστον είναι εκτεθειμένες στο φυσικό περιβάλλον. Οι φυσικές καταστροφές μπορεί να έχουν γεωλογικό χαρακτήρα (σεισμοί, κατολισθήσεις, ηφαίστεια), κλιματικό (ξηρασίες, καταιγίδες, κυκλώνες), βιολογικό (έντομα, εισβολείς, ασθένειες) ή και αμιγώς περιβαλλοντικό (πυρκαγιές, πλημμύρες). Οι φυσικοί κίνδυνοι μπορούν να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στη γεωργία και την παραγωγή τροφίμων. Οι πλημμύρες, οι ξηρασίες, οι ακραίες θερμοκρασίες και οι καταιγίδες είναι μόνο μερικά παραδείγματα που μπορούν να έχουν αρνητικές συνέπειες στις αγροτικές καλλιέργειες και κατ’ επέκταση στην παραγωγή τροφίμων. Επιπλέον, η κλιματική αλλαγή οδηγεί σε αύξηση της συχνότητας και της έντασης των φυσικών κινδύνων, με αποτέλεσμα να έχουμε αυξημένο κίνδυνο απωλειών λόγω ακραίων καιρικών φαινομένων.

Προκειμένου να προστατευθούν από αυτούς τους κινδύνους, οι αγρότες πρέπει να εφαρμόσουν μια σειρά λύσεων και να ακολουθήσουν διάφορες στρατηγικές, οι οποίες στοχεύουν στην ενίσχυση της ανθεκτικότητας και προσαρμοστικότητας της αγροτικής παραγωγής. Η αποτελεσματική διαχείριση των φυσικών καταστροφών στοχεύει στην ελαχιστοποίηση της επικινδυνότητάς τους (Risk), η όποια εμπεριέχει τρεις συνιστώσες: τον Κίνδυνο (Hazard), την Έκθεση (Exposure) και την Τρωτότητα (Vulnerability). Οι συνιστώσες αυτές διαμορφώνουν το βαθμό επικινδυνότητας. Η ανθεκτικότητα (Resilience) ορίζεται ως η ικανότητα ενός συστήματος ή μιας κοινωνίας να διατηρήσει ένα αποδεκτό επίπεδο λειτουργίας και δομής όταν εκτίθεται σε κινδύνους (η ορολογία προέρχεται από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Εθνικό Σύστημα Πολιτικής Προστασίας http://www.opengov.gr/yptp/?p=1253).