Η κοινή γεωργική πολιτική θέτει τις ορθές περιβαλλοντικές πρακτικές στο επίκεντρο της γεωργίας και της δασοκομίας στην ΕΕ, προσπαθώντας να διασφαλίσει υψηλή παραγωγή τροφίμων αλλά ταυτοχρόνως και περιβαλλοντική προστασία. Το Ευρωπαϊκό αυτό πλαίσιο δεν υφίσταται ως ένα θεωρητικό κατασκεύασμα, αλλά θέτει πολύ συγκεκριμένους παραγωγικούς και περιβαλλοντικούς στόχους καθώς και περιορισμούς που αφορούν στην αγροτική δραστηριότητα. Η τελευταία επιφορτίζεται με την επίτευξη μέχρι το 2030 συγκεκριμένων παραγωγικών και περιβαλλοντικών στόχων, όπως αύξηση της βιολογικής γεωργίας, μείωση της χρήσης χημικών, φυτοφαρμάκων και τεχνητών λιπασμάτων, μείωση των απωλειών θρεπτικών συστατικών και μείωση στις πωλήσεις αντιμικροβιακών ουσιών για τα εκτρεφόμενα ζώα και τις υδατοκαλλιέργειες. Συγχρόνως, η στρατηγική για την βιοποικιλότητα βάζει στόχο το 10% των καλλιεργούμενων εδαφών να χαρακτηριστούν ως περιοχές υψηλής ποικιλομορφίας, προβλέποντας μεταξύ άλλων ζώνες ανάσχεσης, εναλλασσόμενες ή μη εκτάσεις υπό αγρανάπαυση, φυτοφράκτες, μη παραγωγικά δένδρα, τοίχοι αναβαθμίδων και μικρές λίμνες.
Η διαχείριση της βιώσιμης παραγωγής και κατανάλωσης τροφίμων συνεπάγεται όχι μόνο τη διασφάλιση της επισιτιστικής ασφάλειας, αλλά και την προώθηση φιλικότερων προς το περιβάλλον, ανθεκτικότερων, υγιεινότερων και δικαιότερων συστημάτων παραγωγής τροφίμων. Τα συστήματα παραγωγής τροφίμων βασίζονται στην προώθηση μιας βιώσιμης γεωργικής παραγωγής, με ταυτόχρονη εξασφάλιση της πρόσβασης σε υγιεινά και θρεπτικά τρόφιμα καθώς και της δίκαιης μεταχείρισης όλων των οικονομικών παραγόντων στην αλυσίδα του εφοδιασμού των τροφίμων.
Η κυκλική οικονομία βρίσκει εφαρμογή σε όλους τους τομείς της παραγωγής, της κατανάλωσης και της διαχείρισης των αποβλήτων με την παραγωγή προϊόντων προστιθέμενης αξίας. Στα πλαίσια αυτής της κατεύθυνσης παρουσιάζονται καινοτόμες λύσεις που ενθαρρύνουν την επαναχρησιμοποίηση, την επισκευή, την ανανέωση και την ανακύκλωση των υφιστάμενων προϊόντων και υλικών. Ότι προηγουμένως θεωρούνταν «απόβλητο», υπό το πρίσμα της κυκλικής οικονομίας αποτελεί δυνητικό πόρο που μπορεί να μετατραπεί σε πρώτη ύλη. Αυτή η διεργασία απαιτεί τη συμμετοχή και συνέργεια πολλών διαφορετικών γνωστικών αντικειμένων.