Τις τελευταίες δεκαετίες η ραγδαία αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά και του βιοτικού επιπέδου στον δυτικό ανεπτυγμένο κόσμο σε συνδυασμό με τη συνεπαγόμενη ένταση των παραγωγικών δραστηριοτήτων, έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου ανάγκη για φυσικούς πόρους, σε επίπεδο πρώτων υλών, ενέργειας και τροφίμων. Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει την ανάγκη για έντονη εκμετάλλευση του φυσικού κεφαλαίου παγκοσμίως. Η διατήρηση του φυσικού κεφαλαίου και της βιώσιμης αξιοποίησής του είναι ζητήματα που τίθενται σε περιβαλλοντική, κοινωνική, οικονομική, τεχνολογική αλλά και τελικώς πολιτική βάση. Σε θεσμικό επίπεδο, η διαχείριση του φυσικού κεφαλαίου εκφράζεται θεσμικά και από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, την Κ.Α.Π. και την Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τη βιοποικιλότητα, θέτοντας συγκεκριμένους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν, εντός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα. Η χαρτογράφηση και αξιολόγηση των οικοσυστημάτων και των υπηρεσιών τους, αποτελεί το πλαίσιο για την ολοκληρωμένη και αειφορική διαχείριση, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη πληροφορία για επιστημονικά τεκμηριωμένη λήψη διαχειριστικών και πολιτικών αποφάσεων.
Την ίδια στιγμή, η μέχρι τώρα διαχείριση των πόρων έχει συμβάλλει στην επιτάχυνση του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, με τον κίνδυνο μιας περαιτέρω κλιμάκωσης να είναι πλέον ορατός. Η σύγχρονη γεωργία οφείλει να προσαρμοστεί έτσι ώστε να μπορεί να μετριάσει τις επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή και τις κλιματικές συνθήκες του μέλλοντος. Η μετάβαση της γεωργίας σε ένα νέο, βιώσιμο-αειφορικό μοντέλο θα πρέπει να βασίζεται σε ολοκληρωμένα συστήματα καλλιεργειών τα οποία θα ενσωματώνουν μια ολιστική προσέγγιση για την αειφορία, για την επίτευξη της οποίας υιοθετούνται προσεγγίσεις όπως: αγροοικολογία, κλιματικά έξυπνη γεωργία κ.α. Επιπρόσθετα, η υιοθέτηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε σύγχρονα αειφόρα γεωργικά συστήματα θα συμβάλει στη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων των γεωργικών δραστηριοτήτων.
Οι φυσικοί κίνδυνοι και οι φυσικές καταστροφές ήταν ανέκαθεν συνυφασμένες με την γεωργία, έχοντας δυσμενείς επιπτώσεις στην απόδοσή των καλλιεργειών αλλά και στην επισιτιστική ασφάλεια. Η αειφορική γεωργία ενσωματώνει την εκτίμηση των κινδύνων “εξ αρχής” στο σχεδιασμό των καλλιεργειών, υιοθετώντας σύγχρονα συστήματα εκτίμησης κινδύνου, τα οποία, σε συνδυασμό με χαρτογράφηση των φαινομένων και την εκτίμηση των επιπτώσεών τους, αποτελούν ασφαλή μηχανισμό ελαχιστοποίησης του ρίσκου που αναλαμβάνει ο σύγχρονος αγρότης.