Η εντατική γεωργία των τελευταίων 50 ετών στηρίχθηκε στην αλόγιστη χρήση λιπασμάτων (τα οποία αντικατέστησαν φυσικούς τρόπους εμπλουτισμού των εδαφών) και φυτοπροστατευτικών προϊόντων (τα οποία αντικατέστησαν φυσικούς τρόπους προστασίας των φυτών), στην υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και την ευρεία χρήση μηχανών (που αντικατέστησαν τα πολλά εργατικά χέρια). Την ίδια στιγμή, δημιουργήθηκε η ανάγκη για μεγάλες μονάδες αποθήκευσης και επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων (αντικαθιστώντας την αγροτική οικία – εστία ως πυρήνα της δευτερογενούς παραγωγής), για εφοδιαστική αλυσίδα αγροτικών προϊόντων (αντικαθιστώντας την προσωπική διάθεση αγαθών του παρελθόντος) αλλά και για οικονομική πολιτική που θα διαμορφώνει την αγορά των αγροτικών προϊόντων (μιας και οι καταναλωτές τους έπαψαν να είναι παραγωγοί οι ίδιοι, όπως γινόταν στο παρελθόν).

Η αειφορική γεωργία είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα πρακτικών φυτικής και ζωικής παραγωγής που μακροπρόθεσμα θα ικανοποιήσει τις ανάγκες της ανθρωπότητας σε τρόφιμα, θα συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων, θα κάνει πιο αποδοτική τη χρήση των µη ανανεώσιμων πόρων, θα ενοποιήσει κατά το δυνατόν τους φυσικούς βιολογικούς κύκλους και ελέγχους, θα διατηρήσει την οικονομική βιωσιμότητα των αγροτικών εργασιών και, τέλος, θα βελτιώσει την ποιότητα ζωής των αγροτών και της κοινωνίας ως σύνολο.

Συμπερασματικά λοιπόν, ένα αειφορικό γεωργικό σύστημα αφενός βασίζεται στη συνετή χρήση ανανεώσιμων και ανακυκλώσιμων πηγών, αφετέρου οφείλει να προστατεύει την ακεραιότητα των φυσικών συστημάτων δίνοντας τη δυνατότητα στους φυσικούς πόρους να ανανεώνονται συνεχώς. Παράλληλα, στοχεύει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόμων και των κοινοτήτων, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα οικονομική ευρωστία. Έτσι, η αειφορική γεωργία παρουσιάζει µια εντελώς νέα αντίληψη, διαφοροποιούμενη από τη συμβατική γεωργία.